Een voorstelling over twee oude mannen en de dingen die blijven. Kinderen realiseren zich niet wat het is om oud te zijn. Op een hilarische wijze – kenmerkend voor Peter Zegveld – wil hij kinderen confronteren met de beperkingen die oude mensen hebben. Het je realiseren dat je niet alles meer kunt.
De voorstelling speelt zich af in de huiskamer van de twee oude mannen én hun overleden moeder… Er is een spanning voelbaar tussen de beide mannen; is er een erfenis ? En zo ja waar is die en waar bestaat die uit. Van wie is het huis, van wie zijn de spullen. En een klemmende vraag houdt hen zichtbaar bezig: gaan ze de schat ook verdelen? Ze zoeken in huis en graven in de tuin; ze graven letterlijk in het verleden en maken bij voorbaat al ruzie over ‘iets’ dat er niet is. Ze merken dat alles moeilijker wordt als je oud bent, vooral zoeken is een zware klus. Zegveld heeft een octrooi op geniale en ongerijmde voorstellingen die lijken op bizarre stripverhalen.
“Oude mensen lopen krom omdat ze zoveel weten dat hun hoofd er zwaar van geworden is” – Peter Zegveld