Waarschijnlijk een vertrouwd gezicht voor een groot deel van het publiek; een kantoortuin met op iedere desk een beeldscherm en een telefoon. Elke bezoeker mag zich melden bij de receptioniste om vervolgens plaats te nemen achter een toegewezen bureau. De witte, onbeschreven velletjes liggen al klaar en de werkdag kan beginnen.
Office Symphony is een indrukwekkende muziektheatervoorstelling waarbij vier acteurs zich continu een weg banen door de drukbevolkte kantoortuin. Voortdurend razen ze voorbij de desks met de armen in de lucht en een blik die vooral uitstraalt dat ze ‘drukdrukdruk’ zijn. Links en rechts staan twee mannen, waaronder Peter Zegveld, die alle touwtjes in handen hebben.
Achter enorme tafels waar ontelbare snoertjes uitkomen, bedienen zij alle ingenieuze mechanieken die zich in en om het kantoor bevinden. Alle werkvloerclichés komen voorbij en worden op de hak genomen; er wordt geroddeld over een mogelijke relatie op de vloer, de snelle zakenman zingt zijn vrouw toe dat hij niet thuis kan zijn met het eten en bij de waterkoeler ontluikt een prille liefde. Tekst is hierbij ondergeschikt aan beeld en vooral geluid. Onder begeleiding van de fraaie soundscapes zetten de werknemers zich aan het werk achter de typmachines, de muziek zwelt aan, het tempo verhoogt, totdat bij de climax de harde stilte invalt.
Even zijn de werknemers vrij van het slopende kantoorritme, maar als snel beginnen de machines weer te piepen en is er geen ontsnappen meer aan de kantoordynamiek. Zonde is wel dat de monitoren op tafel door een technische storing niet werken. Maar misschien is het ook wel de goden verzoeken om met zo’n enorme hoeveelheid mechanische snufjes zes storingsloze voorstellingen op een dag te spelen. Laten we in elk geval hopen dat Office Symphony alleen een verschrikkelijk leuk stuk locatietheater is en geen vooruitziende blik op het toekomstige kantoorleven, want dan ziet het er niet zo best uit voor de kantoorklerken van vandaag.